Film w reżyserii Leonarda Buczkowskiego to zbliżona w nastroju do podwórzowej ballady fabularyzowana antologia patriotycznych i satyrycznych piosenek okupacyjnych wpleciona w typowe sytuacje z życia wojennej Warszawy. Akcja filmu rozgrywa się w czasie od września 1939 roku po wyzwolenie Warszawy w 1945 roku. Muzyk, Roman Tokarski, opowiada historię okupacji i swoje przeżycia młodemu żołnierzowi polskiemu, repatriantowi z Anglii. Wraz z siostrą Haliną i kolegami byli członkami organizacji podziemnej – przewozili broń i nielegalne wydawnictwa, brali udział w akcjach dywersyjnych i bojowych, walczyli w powstaniu warszawskim i w partyzantce. W czasie jednej z akcji zginął ukochany Haliny – Ryszard. Prawdziwym bohaterem filmu są autentyczne piosenki okupacyjne – patriotyczne, żartobliwe, satyryczne – które, jak pisała prasa, podnosiły ludność na duchu, pomagały przetrwać trudne chwile zwątpienia i depresji.
W założeniu miała to być luźno dramaturgicznie związana antologia kilkunastu piosenek okupacyjnych. W trakcie realizacji film obrósł jednak w postacie i zdarzenia, stał się w ten sposób pierwszym powojennym polskim filmem fabularnym. Na skutek publikowanych i niepublikowanych zarzutów film zdjęto z ekranów, poddano przeróbkom i powtórnie wprowadzono na ekran 2 listopada 1948 roku. Zmiany poszły w kierunku urealnienia obrazu okupacji, pogłębienia motywacji postępowania bohaterów i mocniejszego zaakcentowania wyzwolenia Warszawy przez Armię Czerwoną. Najbardziej zauważalną zmianą, jest inna rama narracyjna filmu: w wersji pierwszej bohater o swoich przeżyciach opowiada ekipie filmowej w atelier; w wersji drugiej robi to swoim mieszkaniu, a adresatami jego opowieści są koledzy, wśród których znajduje się repatriant z Anglii, który nie zna realiów okupacji.
Menu
