Film dokumentalny „Łódź Kaliska. Klasycy absurdu” przedstawia zbiorowy portret jednej z najwybitniejszych grup artystycznych – Łódź Kaliska, działającej w Polsce nieprzerwanie od 44 lat.
Całość opiera się na aktualnych zdjęciach oraz na materiałach archiwalnych z udziałem artystów Łodzi Kaliskiej oraz osób bezpośrednio lub pośrednio związanych z ich życiem zawodowym oraz osobistym. Osią całego filmu są niezwykle bogate archiwalia, zarówno fotograficzne, jak i filmowe z 44-letniej działalności Łodzi Kaliskiej, dopełnione współcześnie zrobionymi wywiadami z członkami grupy oraz fragmentami aktualnie realizowanych działań artystycznych grupy.
Film „Łódź Kaliska. Klasycy absurdu” to także podróż po niezwykłym i jakże bogatym krajobrazie życia artystycznego Polski, poczynając od lat 70., a skończywszy na latach współczesnych. Bohaterami filmu są twórcy i członkowie Łodzi Kaliskiej, nieustannie pełni energii, światowej rangi artyści, którzy – pomimo różnych zawirowań w historii kraju – pozostali wierni i konsekwentni sztuce, którą z takim sukcesem uprawiają. Dzięki temu filmowi widz ma możliwość przyjrzenia się bohaterom filmu, artystom Łodzi Kaliskiej, w różnych sytuacjach i to nie tylko zawodowych, ale także życiowych. Dla reżysera jest to film po części o przyjaciołach, z którymi od lat 70. łączy go pasja do fotografii, sztuki oraz swoiste poczucie humoru i wzajemne zaufanie.
Jest to film pigułka, który bez wątpienia przyczyni się do lepszego poznania działań artystycznych Łodzi Kaliskiej, a także rozpoczęcia u każdego widza rozważań na temat kondycji sztuki jako takiej i jej wpływu na kształtowanie człowieka i jego osobowości. Nie jest to jednocześnie tzw. „laurka filmowa dla Łodzi Kaliskiej”, ale film, gdzie w samych wypowiedziach bohaterów filmu lub osób z jego otoczenia opowiedziana została ich historia w sposób otwarty, szczery i bez cenzury. Widz ma również okazję poznać opinie o sztuce tworzonej przez Łódź Kaliską, wypowiedziane przez wybitnych znawców historii sztuki, takich jak np. dr hab. Anda Rottenberg, prof. Maria Poprzęcka czy prof. dr hab. Ewa Nowina-Sroczyńska. Szczególny nacisk kładziony jest na wykorzystanie materiałów archiwalnych do tej pory nigdy wcześniej niepokazywanych. Kreatywna animacja stanowiąca artystyczny łącznik powyższych elementów filmu stanowi bardzo istotny element koncepcji filmu oraz wnosi do niego dodatkowe elementy humoru i refleksji. Wyjątkowa muzyka dopełnia treści filmu.
